Żony opozycjonistów

„Czy Pani mąż jest szewcem? – pytały sąsiadki Annę Komorowską. – Tak
stuka –puka po nocach…” Wieczorami w ich maleńkim mieszkanku Bronisław
odbijał na powielaczu podziemną prasę. Jan Józef Lipski tak często był
zatrzymywany przez bezpiekę, że żona, Maria, uszyła mu specjalny,
„więzienny” worek, tak zwaną samarę, w którym czekały wszystkie
najpotrzebniejsze w areszcie rzeczy. Lech Wałęsa, gdy ubecy po raz
pierwszy zabierali go z domu, zdjął obrączkę i zegarek – dwa
najcenniejsze przedmioty, jakie posiadał - położył na stole i powiedział
żonie Danucie, że gdyby nie miała z czego żyć, to ma to sprzedać…
Inaczej wygląda polska PRL-owska opozycja we wspomnieniach
pierwszoplanowych bohaterów – mężczyzn. Inaczej widziana oczami ich żon.
Każdego dnia toczyły własną, prywatną wojnę o zapewnienie swojej
rodzinie przynajmniej pozorów normalności i spokoju. A nie było to
łatwe. „W lodówce, zamiast zapasów mięsa, schowane były dokumenty
podziemnej organizacji, a w sekretnym schowku na szczotki stały zwinięte
sztandary i transparenty, przyszykowane na nielegalną manifestację
patriotyczną. Ich koleżanki chodziły na kawki – one biegały na wiece.
Koleżanki kupowały szpilki, one – wygodne „traperki”, w których łatwo
było uciekać przed pałami zomowców. Koleżanki chwaliły się nową torebką,
one najnowszym, ściągniętym z Wolnej Europy nagraniem Kaczmarskiego” –
pisze autorka.
Przedstawiamy dziesięć niebanalnych, wspaniałych, silnych kobiet.
Drugoplanowych bohaterek najnowszej historii Polski. Bez nich na pewno
losy naszego kraju potoczyłyby się inaczej…
Tę niecodzienną, lekko napisaną książkę czyta się świetnie - jak romans,
powieść sensacyjną, thriller polityczny. Budzi wzruszenie, zdziwienie,
śmiech. Wielkie daty i wielkie czyny przeplatają się z obrazkami rodem z
filmów Barei. A przede wszystkim jest to znakomity portret wybitnych,
niepokornych Polek, żyjących w tak zwanych trudnych czasach PRL-u.